مرا سودای تو جان می بسوزد

چو شمعی زار و گریان می بسوزد

غمت چندان که دوزخ سوخت عمری

به یک ساعت دو چندان می بسوزد

فکندی آتشم در جان و رفتی

دلم زین درد بر جان می بسوزد

رخ تو آتشی دارد که هر دم

چو عودم بر سر آن می بسوزد

چو شمعم سر از آن آتش گرفته است

که از سر تا به پایان می بسوزد

مکن، دادیم ده کین نیم جانم

ز بیدادی هجران می بسوزد

بترس از تیر آه آتشینم

که از گرمیش پیکان می بسوزد

من حیران ز عشقت برنگردم

گرم گردون حیران می بسوزد

دم گردون خورد آن کس که هرشب

به دم گردون گردان می بسوزد

چو در کار تو عاجز گشت عطار

قلم بشکست و دیوان می بسوزد